Ian Siegal & Band (UK/NL) Blues - Roots GC De Wildeman Herent (26-10-2018) reporter & photo credits: Rootsville info organisatie: GC De Wildeman info band: Ian Siegal © Rootsville 2018

You can love him, or you can hate him...feit is wel dat deze Britse singer-songwriter één brok natuur talent is. Het is moeilijk uit te maken of Ian Siegal nu met zijn Nederlandse formatie als begeleiders aan een remonte bezig is want ergens is hij nooit uit het beeld verdwenen. Alle grote blues festivals in Europa zijn bij hem reeds aangevinkt, in die mate zelfs dat hij ooit ook kind aan huis was op "Blues Peer". Een blues fanaat die deze Brit nog nooit aan het werk heeft gezien is dus haast niet te vinden op deze aardkloot. Ook "solo" kan Ian Siegal zeer sterk uit de hoek komen en één van die hoogtepunten kon ik vorig jaar nog meemaken in de Ghentse juke joint de "Missy Sippy". "Solo" is iets waarmee je hem volgend jaar meestal aan het werk zal kunnen zien.

Dit jaar zag ik hem al aan het werk op "Duvel Blues" (solo) en op "Yellowtime" met band...en toch voelde ik ook nu weer de drang om dit Brits fenomeen aan het werk te gaan zien. Met al heel wat nominaties op zak bracht Ian Siegal dit jaar ook nog een uitstekend nieuw album op de markt, en het is deze "All The Rage" (album report) dat hem en zijn band deden belanden in "GC De Wildeman" te Herent. Een album dat enigszins politiek geladen is en me zo in het gezelschap van de "Gevarenwinkel" delegatie deed besluiten om een bezoekje te gaan brengen aan de "muzikale living" van Pieter Taccoen hier in Herent. Ook acte de présence hier van "Tensfield" die op 2 november hier voor een "Local Blues Night" komen te zorgen samen met "ZZ Bob" en "Chromatic Approach". Helaas kan ik er op zaterdag 27 oktober niet bij zijn maar met "Catfish & Cotton" op het programma is dit een niet te missen event voor de bluesliefhebber pur sang. Een professionele kijk van eigen bodem door de Borms Bro's op "de" blues uit de Mississippi Delta (album report). Ook aanwezig was de enige en echte CEO, Karel Phlix aka Mr. Helix van "Guttlin", je weet wel die handcrafted originals waar onder meer ook Duke Robillard zo zot van is. Op vraag van Ian bracht Karel zo maar zijn eigenste "Helix' Tux" naar het Leuvense om nog eens extra uit te gaan testen. Pfff...allemaal ongecensureerde "gratis" reclame, can you dig it ;-)

Ian's band bestaat vandaag de dag uit een stel klasbakken die ooit ook als "The Rhythm Chiefs" door het leven gingen. Een band met daarin string bender Dusty Ciggaar, Danny van 't Hoff (bass, backing vocals) en Darryl Ciggaar op drums. Vandaag geen "FC Liverpool" op TV en dus zijn we er tamelijk gerust in op een goede afloop ;-). Met de vermelding van "sober oktober" liet Ian dan bij aanvang nog eens weten dat hij bijna zo goed als een maand droog stond en dat zullen ze hier in "GC De Wildeman" geweten hebben, want achteraf bleek dat het hier getuige konden zijn van een uitstekend non-stop concert waarbij de tijdslimiet van 2.30 uur ruim werd overschreden. RESPECT!

Met het album "All The Rage" in de spotlights begonnen Ian Siegal en zijn gang eraan met "Eagle- Vulture", het nummer waarmee ook op het album wordt geopend. Met het daaropvolgende "I Am The Train" met een nummer als onvervalste steengoede Americana en een Dusty die op zin "Telecaster" er zelfs een dosis twang kwam in te steken voelden de kenners het hier al aan hun water, deze avond zou wel eens memorabel kunnen gaan worden. Het was trouwens ook het laatste concert van deze "All The Rage Tour", hier op vaste bodem. Plotseling begaf één van de snaren het op zijn semi-akoestische six-string maar dat bracht het bruggetje naar Cash zijn "Folsom Prison" niet in gevaar.

Dan maar vlug zijn "Epiphone 'Holy Body' Wildcat" ter hand nemen om met het eerste bluesje voor de dag te gaan komen. Een nummer ook uit het "All The Rage" album en met de slide op "The Sh*t Hit" kon dit hier menig blues liefhebber bekoren. Niet te missen op dit uitermate sterke album is ook "Won't Be Your Shotgun Rider", 'cause he's a soul surviver... Het moment was toen ook aangebroken om hier een onvervalst "18 karaat" Americana klassieker uit de hoed te toveren. Met Tom Russell's "Gallo Del Cielo" kon Ian Siegal hier iedere aanwezige wel bekoren, een staaltje van onvervalst hoogstaande Americana, straight from the Rio Grande. Het verhaal over een 'revolutionaire haan' dat zij oorsprong wel moet hebben gevonden in één of andere Mexicaanse cantina. Mooi!

Ook uit het album krijgen we dan het ontroerrende "My Flame", een nummer dat Ian Siegal kwam te schrijven met zijn brother in arms Jimbo Mathus. Tijd dan voor een instrumentaal intermezzo van zijn begeleidingsband de "Dry Riverbed Chiefs" zoals Ian ze kwam te vernoemen. Een uitgesponnen, maar toch wel straffe versie van Peter Green's klassieker "Albatross", hier soms lichtje overgaand in een rock versie ervan, een interludium dat door de talrijke aanwezigen weerom werd gesmaakt. Toen Ian Siegal terug het podium opkwam was hij dan vergezeld van de "Helix' Tux". Dank zij Ian's behendigheid op deze gitaar konden de liefhebbers hier ten volle genieten wat er allemaal wel mogelijk is met deze "Guttlin", en dat is heel wat! Tijdens een medley met onder meer "Time" kwam deze motherf*ucker bijzonder straf uit de hoek en bespeelde zelfs een gans nummer deze gitaar met enkel maar zijn linker hand, al glijdend over de ganse neck. Volgens Siegal enkel maar te doen op deze "Guttlin". 't zal wel voor de korting zijn :-)

Een klein beetje funk dan met een epos over de getto's, een nummer dat Ian samen destijds schreef met Hook Herrera waarna de tijd rijp was om een beetje te jammen. Van deze jam blijft hier voor iedereen zeker de knappe versie van "Polk Salad Annie" bij waarvoor dank aan de auteur van dit meesterstukje, Tony Joe White. En de zaal uit de bol! Als laatste nummer kregen we van Ian Siegal een aangrijpende versie van zijn "Sweet Souvenir" en ja, dit komt ook uit "All The Rage" waarmee Ian Siegal toch wel een stukje geschiedenis mee heeft geschreven. Hij en that f*cking Guttlin speelden de blues alsof er nooit iets anders heeft bestaan. Beiden in een onwaarschijnlijke glansrol. The End!...of toch dan weer niet.

Onder een aanhoudend applaus konden Ian Siegal, Dusty Ciggaar, Danny van 't Hoff en Darryl Ciggaar niet verdwijnen zonder de obligate bissers. Als ultiem slaapmutsje kregen we dan nog een onuitwisbare versie van "Cigarettes & Wine" van...Jason Isbell an the 400 Unit. Kiekebisj alom, met dank ook aan de PA, de belichting en uiteraard aan Pieter Taccoen.